حقیقت آیکیدو به معنای مفهوم اصلی و ژرف این هنر رزمی است که فراتر از حرکات فیزیکی و تکنیک‌های آن می‌رود. در واقع، آیکیدو نه تنها یک هنر رزمی برای دفاع از خود است، بلکه به عنوان یک مسیر معنوی و فلسفی برای رشد درونی فرد نیز شناخته می‌شود.

در فلسفه آیکیدو، حقیقت به این معنا است که جنگجو نه تنها در مبارزه بلکه در زندگی روزمره باید به دنبال هماهنگی و هماهنگی با محیط اطراف خود باشد. برخلاف سایر هنرهای رزمی که ممکن است بر خشونت و تسلط تأکید کنند، آیکیدو به‌ویژه بر اصل عدم خشونت و هماهنگی انرژی‌ها تأکید دارد. به عبارت دیگر، در آیکیدو هدف این است که با استفاده از انرژی حریف، او را کنترل کرد، نه اینکه از خشونت یا زور استفاده کنیم. این به معنای برقراری یک نوع توازن و هماهنگی است که در آن همه چیز در مسیر یک هدف مشترک حرکت می‌کند.

آیکیدو از منظر معنوی و فلسفی بیشتر به دنبال درک ذات خود و رابطه با دیگران و محیط است. در حقیقت، این هنر رزمی به عنوان یک وسیله برای آرامش درونی، مهارت در ارتباط با دیگران و تعادل ذهنی و جسمی مطرح می‌شود.

آیکیدو همچنین به دنبال ایده‌ی تسلط بر نفس است، به این معنا که فرد باید از درون با خود در صلح باشد تا بتواند در دنیای خارجی هماهنگ‌تر عمل کند. این فلسفه به طور مستقیم بر زندگی شخصی، حرفه‌ای و حتی ارتباطات فردی تأثیرگذار است.

به‌طور کلی، حقیقت آیکیدو به معنای درک عمیق‌تری از صلح درونی، هماهنگی با دیگران و تسلیم در برابر جریان طبیعی زندگی است. این هنر، نه تنها برای توانایی فیزیکی بلکه برای رشد معنوی و اخلاقی افراد طراحی شده است.

“این نوشته، به قلم شیهان مهدی نعمتی، به شما می‌آموزد که آیکیدو فراتر از تکنیک است؛ آیکیدو، سفر به سوی شناخت خویش است.”